Het bloed van de mensen van Aleppo stroomt door de straten van de stad. De gevechten van de afgelopen week waren de meest erge die onze zusters ter plekke daar meemaakten. Via whatsApp berichtje vertelden ze me dat het huis waar ze wonen trilde, dat de bommen hun kamers, als een blikseminslag, verlichtten. Ze hadden nauwelijks geslapen, want het geluid van de vliegtuigen en de bommen gaat door merg en been. Enkele parochianen hadden toevlucht gezocht in de lokalen naast de Kathedraal, want hun eigen wijk was levensgevaarlijk. Toen dan eindelijk het “staakt het vuren” voor 48 uur kwam, zijn op vrijdag 6 mei de zusters families gaan bezoeken, om hen te troosten en een beetje materiële hulp aan te bieden. M. Nazareth schreef het verhaal van een jonge vrouw: “Er is een bom op ons huis gevallen. Mijn man nam ons dochtertje van één jaar en acht maanden in zijn armen en vluchtte meteen naar beneden. Ik ging hem achterna en meteen vielen er nog twee granaten op de plaats waar ik enkele seconden daarvoor nog stond. We hebben alles verloren, we kunnen nergens terecht. Ik ben zwanger. We wonen nu met 3 families in een kleine kamer, het is onmogelijk om zo te leven.” De vrouw is 29 jaar oud en lijdt aan kanker. Sinds de gebeurtenissen van dinsdag 3 mei heeft ze zich nog niet kunnen wassen, het stof van de ontploffingen kleefde nog aan haar kledij.
Een andere familie deelt haar leed: “We hebben het huis verlaten. Het was het onze niet, een familie had het ons geleend toen ze naar het buitenland vertrokken. Het huis staat in een gevarenzone waar voortdurend bommen vallen. Het leven van onze enige 10-jarige dochter is in gevaar. Sinds vorige week wonen we in deze zaal waar ik werk als kapster. Onze dochter is doofstom en heeft speciale behandeling nodig, maar dat is nu onmogelijk.”
Bij een andere familie, die nog in het eigen huis woont, gaat het niet veel beter: “Dit is ons huis, – een klein en uiterst arm huisje, maar toch netjes en schoon-we wonen op de hoogste verdieping, de gevaarlijkste. We zijn de enige christelijke familie van deze buurt. We willen naar een andere veiligere omgeving, maar we hebben er de middelen niet voor. Mijn zoon lijdt aan epilepsie. Mijn man heeft een hartoperatie gehad en heeft geen werk. We kunnen niet naar buiten, zelfs niet op het balkon want er zijn sluipschutters in de straat”.
Een andere vrouw: “Ik ben weduwe en heb 3 kinderen. Mijn man zat in het leger en stierf. Ik heb een baantje, maar wat ik verdien is net genoeg om de ampères voor de elektriciteit te betalen.” De jongste, een meisje van tien, zei: “ik zou hier wegwillen voor een jaar of zo, om een beetje rustiger te kunnen leven. Hier is het geen leven, elke minuut valt er een bom…”
Dit zijn enkele stemmen van de vele mensen in nood in Syrië, die we niet mogen “doodzwijgen.” Door hun leed te aanhoren, ontsteekt zich misschien een vlammetje van barmhartigheid in de verharde harten van hen die op de knoppen drukken. Misschien kunnen dan vredesonderhandelingen effectief worden. Misschien worden er dan broden in plaats van wapens verkocht. We blijven hopen en bidden dat mensen zullen inzien dat geld en macht nooit meer waardevol mogen worden geacht dan een mensenleven.
Maria de Anima Christi
9 mei 2016
