Iedere roeping is een meesterwerk van God. Is het mogelijk dat God zich niet meer interesseert in het “creëren van nieuwe roepingen”? Er is zoveel nood aan goede priesters en zusters; de kerken sluiten, want er zijn niet genoeg priesters om ze open te houden en door het gebrek aan priesters en zusters komt eveneens het geestelijke leven op een laag pitje te staan, waardoor er steeds minder gelovigen in de kerkbanken zitten. We kennen allemaal deze trieste realiteit.
Toch weet ik dat God roept, vandaag net zo hard als vroeger. Het lijkt mij dan ook tijd om iets positiefs te ondernemen om nieuwe roepingen tot het priesterschap en religieuze leven te promoveren. Daar waar er een “goed klimaat” is kunnen zaden tot groei komen en vrucht dragen!
In het plaatsje Lu Monferato, vlakbij Turijn, in Italië, verzamelde zich in 1881 een groep moeders, die een beslissing namen die grote gevolgen zou hebben voor hun dorp. Vele van deze moeders hoopten dat één van hun kinderen ooit in “dienst van de Heer” zou treden. Zij besloten om iedere dinsdag aanbidding te gaan doen, onder leiding van hun pastoor, om te bidden voor roepingen. Iedere eerste zondag van de maand droegen zij de communie op voor deze intentie en na de Mis baden zij samen voor roepingen. Deze gebeden vol Godsvertrouwen en de openheid van hart van de ouders, dat Gods wil mocht geschieden in hun kinderen, schiep in de families van Lu een vredige en vreugdevolle devote sfeer, waardoor hun kinderen op serene wijze konden nadenken over Gods wil en gemakkelijker “ja” konden zeggen op Zijn roepstem. In 1946 waren er 323 priesters en zusters afkomstig uit dit dorpje.
Inkleding
Ook vandaag kunnen er “wonderen” geschieden als wij ons hart openstellen voor Gods wil. We moeten ergens beginnen, zoals deze biddende moeders uit Lu. Twee cruciale vragen; geloven wij dat God in staat is tot een mens te spreken en zijn wij in staat om naar Hem te luisteren? Zeker is dat als God de moeite doet om tot ons te spreken, dat Hij dat dan niet zomaar doen zal. Voor God is ons leven een serieuze zaak en als Hij dan iets zegt, zal het beslist gaan over de manier waarop wij nader tot Hem kunnen komen en ons eigen leven en dat van anderen kunnen redden voor het eeuwige leven. Hij roept niet over iets van minder belangrijke aard!
Jezus riep zijn Apostelen, die eenvoudige vissers waren. Hij riep Zacheüs, die zich klein voelde en daarom in een boom klom, om toch de Heer te kunnen zien. Hij riep de tollenaar Levi. Hij vergaf Maria Magdalena, en zij volgde Hem met Martha, Maria van Klophas, verschillende andere vrouwen en Zijn heilige Moeder. Hij roept ook vandaag nog, en daar heeft Hij goede redenen voor! Vaak moet Hij hard roepen, of gebruikt hiervoor zelfs de moderne communicatie middelen, zoals een website. (Hij is bij de tijd!) Het gebed van de moeders van Lu was kort maar krachtig: “Heer, dat één van mijn zonen priester moge worden. Ikzelf wil leven als een ware christen en wil mijn kinderen leiden tot het goede, en de genade ontvangen aan de Heer een heilig priester te mogen geven. Amen.” Moeders én vaders van vandaag, kunnen ook wij het tij keren?
16 september 2012
Deze column werd gepubliceerd in het Katholiek Nieuwsblad.
