Voor altijd. Een priester die ons les gaf in ons vormingshuis in Italië vroeg ons dan: “Hoe lang is ‘voor altijd’? En dan zeiden wij in koor: “Voor altijd!”. Dat lijkt flauw, maar hij deed dat om ons ervan te doordringen dat ‘voor altijd’ dus echt voor altijd is, zonder einde. Afgelopen zondag mocht zuster Maria Koningin van Vrede, lid van onze communiteit op het heiligdom in Heiloo, haar eeuwige geloften doen. Ze sprak uit dat ze voor altijd kuis, arm en gehoorzaam wil leven, in toewijding aan Maria als haar dochter en slavin. Niet zoals bij een huwelijk ‘tot de dood’, maar voor altijd. Ook over de grens van de dood heen zal ze de bruid van Christus zijn. De religieuze geloften vormen een middel van volkomen overgave aan God om voort te snellen op de weg naar de heiligheid. En waarom dan kuis, arm en gehoorzaam? Omdat we daarmee de Heer zelf van meer nabij volgen, die voor ons arm is geworden, kuis heeft geleefd en gehoorzaam is geweest tot de dood, tot de dood aan het kruis. De geloften zijn een profetisch teken van de werkelijke waarden van het leven: we beloven kuisheid (in ons geval betekent dat: niet trouwen) omdat we weten dat God heel onze wederliefde waardig is; we beloven armoede, omdat God onze enige en werkelijke rijkdom is; we beloven gehoorzaamheid, omdat we weten dat het doen van Gods wil (en niet mijn eigen wil) ons het meest gelukkig maakt; en (specifiek voor onze congregatie) we wijden onszelf helemaal toe aan Maria, omdat God ook via die weg tot ons is gekomen en wij diezelfde weg naar Hem willen gaan.
Deze geloften zijn voor wie daartoe geroepen is, een weg van diepe vreugde en geluk. Dit betekent niet dat het een makkelijke weg is. Hoe vaak verwarren wij in het leven ‘geluk’ niet met ‘gemak’! Hoe vaak denken we niet dat de weg van de minste weerstand de beste weg is… Maar dat is niet wat Christus, en dus God ons heeft geleerd. De weg van het ultieme geluk is die van het kruis! Als religieuzen vinden we dat kruis in het leven van de geloften, in het gemeenschapsleven, in het apostolaat, en we leren het lief te hebben, het te omarmen. De moeilijkste kruisen zijn vaak die van ons eigen onvermogen, onze zwakheid, ons tekort schieten ten opzichte van die grote en goede God, ten opzichte van anderen. Maar we zijn werkelijk bruiden van Christus, dus we mogen onze Bruidegom aanspreken op Zijn verantwoordelijkheid om zorg voor ons te dragen en ons te helpen op de weg naar Hem toe. Het is niet voor niks dat de bisschop de nieuw geprofeste zuster toebidt: “Moge God, die u dit voornemen heeft ingegeven en het ook uitvoert, u blijvend vervullen met zijn genade; dan zult u de gave van uw roeping trouw beantwoorden.”
Graag uw gebed voor deze nieuwe bruid van Christus en voor alle zusters, dat zij volharden in hun roeping, tot meerdere eer en glorie van God en tot redding van vele zielen!
Meer
