We zaten letterlijk in een kooi. Voor en achter ons was een hek, naast ons eveneens, en boven ons hoofd een golfplaten dak. Camera’s keken naar ons, terwijl wij wachtten op de deur, die maar één of twee keer per uur open ging. Zo stonden we daar met vele mensen wel 5 uur te wachten, voordat we Gaza mochten verlaten om Israël binnen te komen. Door de zware regenval had ik al enkele dagen van te voren voor een gesloten muur gestaan. Er waren overstromingen in Gaza en een deel van de muur, die anderhalf miljoen mensen, op één van de dichtstbevolkte stroken der aarde, van de buitenwereld afsluit, was deels ingestort. Was er in Jericho niet ooit eens iets vergelijkbaars voorgevallen? Helaas klinkt er nog geen trompetgeschal in Gaza…
Eenmaal binnen de muren aangekomen, na paspoortcontrole aan Israëlische, Fatah en Hamas posten, vergeet je dat op enkele kilometers afstand een moderne wereld functioneert. De Gazastrook ligt aan zee. Alleen aan de kust kunnen gedachten over vrijheid en schoonheid nog een beetje de ruimte krijgen, ook al reiken deze niet verder dan de marineschepen die op enkele kilometers afstand de kust goed bewaken. Het straatbeeld is schrikbarend. Veel huizen hebben kogelgaten in de gevel. De braakliggende terreinen spreken van de plek waar tot de oorlog van november vorig jaar nog een huis stond. Overal zie je jonge mannen met baarden en mitrailleurs in de hand, alsof het speelgoed is. Veel vrouwen dragen een zwarte boerka. De meeste mensen glimlachen niet. Agressiviteit hangt in de lucht, maar ondanks alles spelen de kinderen op het plein van onze parochieschool. De islamisering wordt vooral via de scholen opgedrongen. Zo wil de Hamas regering dat de drie gemengde scholen van het Latijnse Patriarchaat gescheiden onderwijs gaan geven voor jongens en meisjes. Economisch en structureel is dat niet haalbaar, maar vooral ook niet vanwege het voorgenomen objectief om de jongens al vanaf de lagere school militaire instructie te geven en de meisjes volgens het vrouwbeeld van de islam te vormen. De druk is groot en de missionarissen zijn onzeker over de toekomst. Hoop is echter het laatste wat sterft… Tijdens een kerstconcert in de parochie was de kerk boordevol. Zowel met christenen, als met moslims, bovenal jonge gezinnen en universiteitsstudenten. Ze luisterden met genoegen naar de violen en hobo, die Mozart, Bach en klassieke kerstmelodieën zongen, en namen deze op met hun mobiele telefoon. Ze maakten foto’s voor de Kerststal. Hier zag ik de mensen van goede wil, die zich nog herinneren dat de ander “een broeder, of zuster” is. Het geweld rondom heeft het evenbeeld van God, dat in ieder mens aanwezig is, niet uit kunnen wissen. Op de vlucht naar Egypte, voor het geweld van Herodes, die Christus wilde doden, rustte de Heilige Familie uit in de strook van Gaza. De parochie van de Heilige Familie probeert ook vandaag een rustplaats te zijn voor de vele “Christussen”, die op de vlucht zijn voor onrecht, oorlog en geweld.
Maria de Anima Christi
3 januari 2014
Deze column werd gepubliceerd in het Katholiek Nieuwsblad.
